კონსტანტინე II-ეს გართულებულ საგარეო-პოლიტიკურ ვითარებაში მოუხდა მეფობა. ქართლი ამ დროს აყ-ყოინლუს (თეთრბატკნიან თურქმანთა) სახელმწიფოს მოხარკეა და მეფე ცდილობდა ამ დამოკიდებულებისაგან თავის დახსნას. კონსტანტინე II არ ურიგდებოდა არც სეფიანთა სახელმწიფოს ვასალობას და იბრძოდა თავისი სამეფოს სრული პოლიტიკური დამოუკიდებლობისათვის.
კონსტანტინე II-ეს ქვეყნის გარეთაც უცდია საიმედო მოკავშირეთა პოვნა. ამ მიზნით მას ეგვიპტის სულთანთან ქაიროში გაუგზავნია დესპანი ნილოსი – კარის ეკლესიის მოძღვარი. რა ევალებოდა დესპანს კონკრეტულად, ცნობათა სიმცირის გამო, არ ვიცით. იგივე დესპანი გაუგზავნია კონსტანტინე II-ეს რომის პაპ ალექსანდრე VI-ესა და ესპანეთის დედოფალ იზაბელასთან. მათ ქართველი მეფე არაბებზე ბრწყინვალე გამარჯვებას ულოცავდა და დესპანის პირით სთხოვდა, შთაეგონებინათ დასავლეთის ქრისტიანული სახელმწიფოებისათვის ლაშქრობა კონსტანტინოპოლისა (იმჟამად უკვე სტამბოლი) და იერუსალიმის ურჯულოთაგან გასათავისუფლებლად. თავის მხრივ, ქართლის მეფე თავისი შვილითა და ჯარითურთ ამ ლაშქრობაში მონაწილეობის პირობას იძლეოდა.
ლიტ.: ივ. ჯავახიშვილი, ქართველი ერის ისტორია, ტ. IV, თბ., 1948.
ვ. გუჩუა, საქართველოს პოლიტიკური ვითარება XV-XVI სს. მიჯნაზე, სინ. ტ. IV, თბ., 1973.
